Söyleyemediklerim...

       Bu sabah bloğuma, en az benim kadar aşktan gazi olmuş bir arkadaşımın "sergüzeşt" in yazısını ve o yazıya istinaden paylaştığım sözleri yayınlamak istiyorum. 


       "Esir şehrin esir yolları kılcal damarlar gibi dolaşıyor hayatımda. soğuk esiyor rüzgarları, donduruyor hayatımı. zamanını unutmuş saat kulesi çınlıyor, ürkütüyor şehri. şehir sessiz. uykuda tüm deliler. bir ben kaldım bir de serseri kaldırımlar. 

oysa isterdim ki bir an'ım olsun burada. hani bir kadeh tutuşum ya da bir hüznüm mesela.. tren yoluna bakıp içlendiğim olsun. temiz havasını içime çekmişliğim olsun. o'na benzesindi bazı şeyler. ne bileyim bir güzel gülüşüm olsun bir bankta. 'hani..' diye başlayıp 'benim..' diye devam eden cümlelerim olsun. fütursuzca savurduğum gençliğim 'işte buradaydı.. ah ne güzeldi' diyebilmeliydim ayrıca. milli kuvvet'im olsundu içimde.

esir kalmış bir şehirde ne mümkün ki bunlar.
bir balık gibiyim burada.esir olmuşum başka bir şehrin deryasında.

birileri bir yerlerde..ah bir yerlerde.. ah bu hayat böyle.. "

       

       İşte burada tam o yokuşta -saat kulesinin dibinde- bıraktım kalbimi... "O", yokuştan iniyordu, kalbim yerinden sökülüyordu. Ve saat kulesi yine kendi zamanından bir haber çınlıyordu... Ayrılık saatini vuruyordu zaman, "O" uzaklara gidiyordu, valizinin en ücra köşesine kalbimi sıkıştırarak... İşte orada, o yolda "benim" hayallerim vardı beraber el ele yürüdüğümüz hayallerim... Ama benim "Milli Kuvvet"im olmadı hiç -gitme- diyecek kadar... "Beraber gezelim bu yollarda zamansız çınlayan saat kulesine inat, unutalım zamanı bu deryada!" diyecek kadar... 

       Öyle ya dediğin gibi; "Esir kalmış bir şehirde ne mümkün ki bunlar?" düşüncelerimiz bile kendi içimizde esir kalmışken... Esir bir balığım; Balıkesir'den başka deryalara dalacak kadar cesareti olmayan... Gidene "GİTME, kal bu şehirde!!!" diyemeyecek kadar...

Kalp Yetmezliği

       Kalp yetmezliği olan bir aşk büyütmüşüm içimde. Uzun yaşamaz dedi aşk uzmanları, neşterleri değmeden yüreğime, kendim çıkardım hayallerimi yüreğimden...
       İyileşmeyi bekleyen bir hasta gibiyim; hala narkozun etkisinde, etrafımda olup bitenlere tepkisiz ve ağzımdan çıkan kelimelerin ne olduğunu umursamayacak kadar halsiz...
       Geçecek biliyorum ama yine de geçmişimde bir yerlerimde hep bu acıları hatırlayacağım, bu hastane misali şehri, kokusunun sindiği bu odayı, onun elleriyle çekilmiş fotoğraflarda kendi suretim yerine onun gülüşünü...
      Bu sabah düşük yaptı bütün hayallerim kırkı çıkmadan da dinmez sancılarım... 

Başlarken...

Bloğuma ilk yazımı yazarken hayatımda da ya yeni bir hikaye başlayacak ya da anlatılması için geç kalınmış bir hikaye yaşanmadan bitecek...

Aslında çok farklı değil benim hikayem diğerlerinden; aşık bir kız, aşık olunan bir erkek ve eksik bir son. Her insanın hayatında eksik olan bir şey vardır ya benim de var; "AŞK"... Taptığım bir ailem benim için bir çok şeyden vazgeçebilecek dostlarım ve sevdiklerim hep vardı... Ama dedim ya benim en büyük eksiğim bir aşktı. 22 yıla bir çok sevinç sığdırdım, bir sürü anı, Yılmaz Erdoğan'ın deyimiyle "kıçıma batan platonik aşklar", aşk sandığım lise yılları saçmalıklarım...

Bu gece bir yıldır içime attığım bütün kelimeleri dilime döktüm ve beklemeye koyuldum. Ablamın bana anlatmaya çalıştığı doğum sancısını şimdi çok daha iyi hissediyorum... İçimde bir şeyler dışarı çıkmak için çırpınıyor ama vakti gelmeden o acıyı söküp alamıyorsun oradan. Her şey doğru zamanla alakalı... Ya vakti gelince kendiliğinden çıkıp gidecek o acı beklediğine değecek; o minik, tertemiz umudunu kucağına alıp büyüteceksin ya da hayallerin düşük doğacak, yeni bir aşkı içine almak için uzun ve sancılı bekleyişine devam edeceksin...

O kadar uzun bekler miyim bilmiyorum ama bu gece nöbetçiyim; doğacak umudumun ya da ölecek hayallerimin...